Τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που ζουν...

Αν ένα παιδί ζει στην κριτική, μαθαίνει να κατακρίνει…
Αν ένα παιδί ζει στην έχθρα, μαθαίνει να καυγαδίζει…
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία, μαθαίνει να είναι ντροπαλό…
Αν ένα παιδί ζει μέσα στη ντροπή, μαθαίνει να είναι ένοχο…
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό…
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη…
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά…
Αν ένα παιδί ζει με δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο…
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει…
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε επιδοκιμασία, μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση…
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε παραδοχή και φιλία, μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη στον κόσμο…

«Όποιος τολμάει να διδάξει, δεν πρέπει ποτέ να πάψει να μαθαίνει» John Cotton Dana

Στο νηπιαγωγείο...

-Στο νηπιαγωγείο έμαθες να μοιράζεσαι τα πράγματά σου, να μη φοβάσαι το αίμα όταν χτυπάς, να μη δαγκώνεις τον άλλο αλλά να του μιλάς και να ζητάς αυτό που θες, να μη λες «πάω για κατούρημα» αλλά «πάω τουαλέτα», να γράφεις γράμματα σε αυτούς που αγαπάς, να λες «ευχαριστώ» και «παρακαλώ», να προσπαθείς να πεις ευχαριστώ για όσα θεωρείς αυτονόητα, όπως την αγκαλιά της μαμάς σου –έστω και μόνο στην γιορτή της μητέρας, να γλεντάς , να τραγουδάς, να γελάς και να βοηθάς τους άλλους –χωρίς να έχεις κάποιο κέρδος.

-Στο νηπιαγωγείο θα ακούσεις πρώτη φορά ότι τη βροχή δεν την στέλνει ο θεός, ότι τα μυρμήγκια είναι μακρινοί σου πρόγονοι και ότι το σπίτι σου είναι χτισμένο πάνω σε πλάκες που κολυμπούν στην επιφάνεια της λάβας- κι όταν αυτές κουτουλάνε όπως κινούνται, έχουμε σεισμούς και εκρήξεις ηφαιστείων. Εδώ θα μάθεις να σέβεσαι το περιβάλλον, να μην καταναλώνεις 10 Α4 για να ζωγραφίσεις, αλλά να σκεφτείς και να πάρεις μόνο 1. Εδώ θα μάθεις να μην πιστεύεις κανέναν, ούτε καν τη Δασκάλα σου, και να ελέγχεις τις πληροφορίες που σου δίνουν- κι όταν θα ρωτήσεις «γιατί οι άνθρωποι δεν πέφτουν από τη γη αφού είναι στρογγυλή» η Νηπιαγωγός σου θα χαρεί που έχεις ερωτήσεις, γιατί αν δεν υπάρχουν απαντήσεις ή αν δεν σου αρέσουν αυτές οι απαντήσεις, θα ψάξεις άλλες να βρεις (άσε που κανείς δεν ξέρει ακόμα την φύση της βαρυτικής δύναμης, οπότε περιμένουμε μήπως εσύ, όταν μεγαλώσεις, βρεις όσα δεν κατάφερε να μας πει ο Νεύτωνας).

Γιάννης Ρίτσος

«Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού» (απόσπασμα)

…Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα
σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν
κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από
πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν
στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σα αγάλματα μικρά της ερημιάς και της
γαλήνης.
Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.
Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.
Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη
τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.
Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου
πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.
Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν.
Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.
Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες
τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά
με το φεγγάρι...

Η μαμά γιορτάζει...